υοεπιγλωττικός

-ή, -ό, Ν

υοεπιγλωττιδικός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υο-ειδής + επιγλωττίς, -ίδος. Η λ. μαρτυρείται από το 1836 στον Δημ. Α. Μαυροκορδάτο].